Bu kez bir önceki yazıma dönüşlerle ilgili cevap niteliğinde naçizane görüşlerimle sizlerleyim.
Affetmek dedim, “ama nasıl? bazen bize iyi geleceğini bilsekte , yapmak kolay olmuyor” dendi. Kaç kez affedilme ihtiyacı duyduğunuzu unutmadan okumanızı dilerim.
Matematik dersi birçok insan için zor ve sıkıcıdır. İşlemler, formüller, değerler, neyi nereye koyup nasıl sonuca gideceğimizi bulamayız. Kafa patlatır da üzerinde çok durursak ya da biri anlatır ve biz anlarsak birden zevkli hale gelir. Her doğru cevapta daha da zorunu çözmeye çalışırız. Bunu matematik severler çok iyi bilir.
Başta zor ya da imkansız dediğimiz şey yöntemini öğrendiğimizde, artık bizi mutlu eden bir hal alır.

Küçükken sevgisiz büyümüş biri sevginin nasıl gösterileceğini değil, nasıl sevilmek istediğini bilir ve siz böyle bir çocukluk geçirdiyseniz ya da öyle bir insanla karşılaştıysanız, alma verme dengesi bozuk bir iletişiminiz olur. Sonuç genellikle pekte hayal ettiğiniz gibi olmaz. Babanız ya da annenizden onay görmemişseniz, herşeyi karşı tarafı memnun etmek amacı ile yaparsınız, takdir edilmek istersiniz, bilinçaltımıza böyle kodlanır. Eleştirildiği anda birden altüst olur, savunmaya geçer beklenti tam aksi ile çakışır. Ama hayatta güçlü olmanın duygusuzlukla karıştırıldığı karakterlerde tepki daha da sert olabilir. Yetişme tarzı ya da aile de öğrendiği böyledir. Hemen aileyi suçlamaya kalkmayın atalardan böyle gelmiştir (suçlamak aslında bu başlık altına sığmayacak daha büyük bir sorun,) Baba sert ve otoriter anne genellikle yumuşak başlı, bir de büyüklerin yanında çocuğunu sevmenin ayıp sayıldığı aileler var oraya hiç girmiyorum. Kişiliğe istem dışı kodlanır bu tür gelenekler.
Şimdi hangi tarafta olduğunuzu bulun ve affedilmesi gereken kimse onu affedin. Kendinizi ya da karşınızdaki kişiyi, nasıl tepki vermesi gerektiğini öğrenmiş, sevgi ve onaylanarak büyümüş ise zaten sorun yok, özsaygısı için yeterince beslenmiş demektir. Ama başta anlattığım gibi birinden bahsediyorsak, cevabını hiç bilmediği bir soru sorulur ve cevap alamazsak ne kadar kızabiliriz. Dört işlemi yeni öğrenmiş bir çocuğa integral ya da trigonometri sorusu sorarsan bocalar ve kaçar. Kızdığınız insanı da anlamaya çalışın, haketsin ya da haketmesin bunu kendiniz için yapın.
Dahası beklentilerinizi en aza indirgemeyi öğrenin, karşı tarafın her beklentisini de karşılayamayacağınızı bilin ve hatta bunu yapmak zorunda olmadığınızı. Kendinizi sevin, önemseyin. Bu güne kadar nelerin üstesinden geldiğinizi ve kimseden beklentiye girmediğinizde hayatın nasıl da kolaylaştığını ve daha da önemlisi kimseye kırılmadığınızı göreceksiniz. Birine veya kendinize duyduğunuz öfke ve kırgınlığın size nasıl zarar verdigini görünce affetmek zannettiğinizden de kolay olacak.
Affetmek geçmişi değiştirmez, değişmesin de zaten, tecrübeleriniz yol azığınız ama affetmek geleceğimizin önünü açar. Dikiz aynası arkadan gelenleri görmek içindir, ilerleyecekseniz, kaza yapmamak için ön camdan bakarsınız. Manzara oradadır, yol oradadır, menzil o yolun sonundadır. Yolunuzun sonu mutluluğa çıksın.